Når ein skal finne inn til seg sjølv så handlar det i hovedsak om innsida. Vi blir lett villeia til å tru at det er det ytre som tel mest. Men kvifor seier vi at vi skal «finne» inn til noko? Det må no tyde på at det er noko som er gøymt, men at vi veit om det finnest. Vi har hatt kontakt med noko vi likte og var fortruleg med, noko som var «meg». Så kvar blir dette «meg» av? Kvifor og kvar gøymer det seg? Hmm..kan ein samanlikne det med noko verdifullt som ein vil passe så godt på at ein ikkje finn det att til slutt? Eg måtte leite etter passet mitt no når eg skulle ut å reise. Passet er så verdifullt for oss at vi legg det på ein trygg plass slik vi veit det er trygt, men kan finne det lett. Gøymer vi det for godt så slit vi. Vårt innerste, «selvet» – vår kjerne, er noko veldig verdifullt som vi ikkje ønsker andre skal ta ifrå oss. Det dumme er at vi sjølv risikerer å ikkje finn det til slutt om vi gøymer det alt for godt. Sår, skuffelsar, angst, mønster – alle desse sjølvforsvara mot å kjenne på vonde kjensler kan vere faktorar til at vi misser kontakta med vårt innerste. At omgivelsane får taket på kven vi skal vere, gjere og meine. At andre definerar oss. Det kan føre til stress og eit liv utan glede, eit liv der vi heile tida treng stadfesting utanifrå på at vi er gode nok.
Kva med å gi seg sjølv og andre ei fantastisk gåve til jul i år? Ei gåve som varer heile året ved å finne inn til gullet inne i, ta tilbake «selvet» – ditt eigentlege «Eg»? Bli enno meir av den du eigentleg er, la andre få sjå kva du har å by på, krydre ditt eige og andre liv med å vise fleire sider, inkludere istaden for å gøyme ditt inerste vekk og dermed utvide deg sjølv bevisst. Bli meir heil. Det handlar også om toleranse for ulikskap, å våge vise både aksepterte og mindre aksepterte sider av seg sjølv og ta sjangsen på å ikkje miste ansikt eller vener. Det krev mot, men tru meg, samfunnet treng mangfald og folk som vågar vere seg sjølv, ikkje dårlege kopiar av andre.
God julehandel.
Merete