Det er juli og det er sommar, med store forventningar om at det gode liv skal toppe seg med sol, bading, familie og vennebesøk. Klarer eit par månader levere vara? Kanskje korte eller lengre turar for å sjå nye stader og kome seg litt vekk frå det vante liv. Vi er på søk etter noko som skal fylle oss opp, helst heilt opp over øyrene og gi oss minner og opplevingar som vi kan leve lenge på. Det er no vi skal sanke overskudd til å kome oss gjennom vinteren. I min ungdom var det om å gjere å gjere minst mogleg om sommaren, det var det som var ferie. No er det nesten så ein skal gjere mest mogleg. Gir det du gjer glede og energi? Om ikkje er det vekkasta tid, spør du meg. Heldigvis er vinter ganske ok når den først kjem, for elles må sommaren leve opp til alt for store forventningar. Eller må vi stikke fingeren i jorda og erkjenne at kvardagen ikkje var så værst likevel, at jobb og frihelger er sjølve livet? Det same skjer kvart år, ein skrur opp forventningane og håpar på at noko vidunderleg skal skje (ref. Hauge dikt). Og det kan det, men aller helst vil det skje når du sleppe kontroll og planlegging, når du minst ventar det, når du er i flow med livet og ikkje sit å gnurar på gammalt tankegods…
Ha ein riktig fin sommar!
Merete